Zadaniem wychowania artystycznego jest wydobywać i doskonalić siły twórcze przyszłych plastyków, muzyków i aktorów

Wychowanie natomiast estetyczne zmierza do podnoszenia kultury estetycznej szerokich mas, a więc usiłuje ulepszyć stosunek przeciętnych ludzi pracy do piękna natury, do sztuki, chce uszlachetniać ich smak estetyczny, ich sposoby upiększania siebie i swego otoczenia nie tylko od święta, ale i na co dzień. Poddaje analizie przeżycia estetyczne, różne rodzaje wybiorczości i ekspresji. Z pozycji teoretyka estetyki rozważa funkcję wychowawczą sztuki S. Morawski we wspomnianym studium pt. Trojaka funkcja wychowawcza sztuki, twierdząc, iż nie ma sztuki, która nie oddziaływałaby wychowawczo. Próbuje odpowiedzieć na pytanie, jak wychowuje, kogo, w jakim zasięgu, z jaką orientacją, ku czemu wiodącą. Próbuje też wyjaśnić, czym są swoiste dla sztuki wartości, jak je percypować i smakować. Wyróżniając trzy poziomy wychowawczej funkcji sztuki wiąże je z trzema mitami: o Orfeuszu, Prometeuszu i Filoktecie. Pierwszy z nich mówi o kojącej i orzeźwiającej mocy muzyki i poezji, drugi podkreśla w działaniu sztuki wstrząs psychiczny, budzenie uśpionego sumienia, trzeci potwierdza niezbędność sztuki w życiu praktycznym. Wyróżnione motywy wychowawczej funkcji sztuki działają najlepiej, czyli najtrwalej, dowodzi Morawski, jeśli występuje ich synteza, szczególnie podkreślana przez tradycję estetyki marksistowskiej. Dla nowej teorii wychowania estetycznego szczególnie cenny i odkrywczy wydaje się nurt rozważań Morawskiego, ukazujący trojaką wychowawczą funkcję sztuki w świetle procesu alienacji i dezalienacji, ujawniający rytm ich wzajemnych relacji i zmienną ich hierarchię. Przypomina marksowskie rozumienie alienacji i nową problematykę formułowaną za sprawą szkoły psychoanalitycznej i jej odpowiedników w psychosocjologii. Wskazuje na istnienie nowych procesów alienacyjnych w społeczeństwie socjalistycznym. Zastanawiając się nad marksowską hipotezą przeobrażeń sztuki i jej związków z życiem społecznym Morawski uwydatnia znaczenie sztuki stosowanej, która staje się głównym szlakiem sztuki dwudziestowiecznej.