Zachowanie niebezpieczne i destrukcyjne

Uczęszczający do drugiej klasy gimnazjum Łukasz przeszkadza na lekcji wiedzy o społeczeństwie, rzucając ołówkami i zwitkami papieru w innych uczniów. Zostaje na tym przyłapany i nauczyciel prosi chłopca o przejście do ostatniej ławki na piętnastominutową przerwę. Przez pierwszych kilka minut panuje spokój, jednak w pewnym momencie ktoś krzyczy: „Uważajcie!”. Gdy nauczyciel odwraca się, widzi lecące przez klasę krzesło, które o mały włos nie trafia kilkorga uczniów. Łukasz stoi obok ostatniej ławki, gotowy rzucić następnym krzesłem. Nauczyciel prosi uczniów, aby schylili głowy i zakryli je rękami, po czym szybko zwraca się do Łukasza. Odłóż, proszę, to krzesło – mówi do niego, jednak chłopiec mimo wszystko rzuca nim. Krzesło odbija się od blatu jednej z ławek i roztrzaskuje duże okno. Gdy chłopak sięga po kolejne krzesło, nauczyciel nakazuje uczniom opuścić klasę i ustawić się na korytarzu. Dołącza do nich, staje w drzwiach i dzwoni do gabinetu dyrekcji po pomoc. Jego uczniowie są bezpieczni, jednak Łukasz nadal sieje spustoszenie. Odłóż to krzesło, Łukaszu – ponownie zwraca się do chłopaka nauczyciel. Jednak jego słowa nie przynoszą skutku. Jesteście jedną wielką bandą gnojów! – odkrzykuje chłopak i ciska trzecim krzesłem, które roztrzaskuje się o biurko. Chwilę później na miejsce przybywa dyrektor w towarzystwie pracownika szkolnej ochrony, który eskortuje chłopca z klasy. Powyższa scena wygląda jak prawdziwy nauczycielski koszmar, jednak opiekun tej klasy miał przygotowany plan. Wiedział, że jego nadrzędnym obowiązkiem była ochrona pozostałych uczniów przed niebezpieczeństwem, tak więc zmobilizował największą część klasy, która ciągle była pod jego kontrolą – uczniów skłonnych do współpracy.