Zachowanie buntownicze

Dzieci ustawiły się już w kolejce na przerwę, gdy nauczycielka dostrzega, że jeden z jej drugoklasistów nie sprzątnął ze swojej ławki przyborów do plastyki. Grzesiu, musisz odłożyć na miejsce wszystkie przybory, zanim wyjdziesz na przerwę – zwraca się do chłopca.
Zrobię to, jak wrócę – śmiałym tonem odpowiada Grześ. Nie – mówi nauczycielka. – Nie wyjdziesz, dopóki tego nie zrobisz.
I tak tego nie zrobię! – mówi malec, krzyżując ręce. Nauczycielka daje mu możliwość wyboru. Możesz od razu uprzątnąć swoją ławkę albo następne pięć minut spędzić w ostatniej ławce, przygotowując się do tego. Co wybierasz? – Grześ rzuca jej gniewne spojrzenie i maszeruje do ostatniej ławki. Pięć minut później dzwoni dzwonek. Czas minął – oznajmia nauczycielka. – Czy jesteś już gotów posprzątać swoją ławkę, aby wyjść na przerwę?. I tak tego nie zrobię! – odpowiada chłopiec tonem równie buntowniczym jak wcześniej. Jak uważasz – stwierdza nauczycielka. Wstaje, aby ponownie nastawić mi- nutnik, jednak Grześ nagle zmienia zdanie. Dobrze – postanawia, zdając sobie sprawę, że nauczycielka nie ustąpi. Szybko zbiera wszystkie rzeczy i próbuje wykorzystać pozostały czas przerwy.