Zabkowanie u niemowlat

Jego Naukę o rzeczach zanalizował na tle rozwoju dydaktyki W. Okoń we wstępie do wydania tego dzieła w „Bibliotece Klasyków Pedagogiki” w r. 1960. Lekceważone przez historyków wychowania dzieło uzyskało w oświetleniu Okonia rangę, która mu w dziejach pedagogiki jako nauki przysługuje. Autor słusznie podkreślił, iż praca Dawida ma znaczenie pionierskie, a zarazem trwałe, dzięki temu, iż „opiera nauczanie na poznaniu zmysłowym, umysłowym i działaniu”, dzięki temu, iż trafnie interpretuje zasadę poglądowości w nauczaniu na szczeblu elementarnym, i dzięki temu wreszcie, iż daje „świetne rozwinięcie metodyki lekcji”, dalekie od powierzchownego praktycyzmu. Pomniejsze pisma J. W. Dawida wydał w tejże „Bibliotece Klasyków Pedagogiki” R. Wroczyński (1961) ze wstępem charakteryzującym pozycję Dawida w polskiej pedagogice. Zwrócił on słusznie uwagę na to, że „w dotychczasowych studiach poświęconych Dawidowi znajdujemy więcej materiału do życia i działalności tej wybitnej postaci, poglądów społecznych i filozoficznych niż do wkładu Dawida w rozwój nauk pedagogicznych w Polsce”. Właśnie dlatego w swym wstępie autor próbował scharakteryzować znaczenie Dawida w ówczesnej pedagogice w Polsce, a także i jego znaczenie w rozwoju empirycznych i społecznych metod pedagogiki. W r. 1959 Wydział Pedagogiczny UW zorganizował sesję naukową poświęconą Dawidowi.