Wychowanie plastyczne. Wiedza o sztuce

Współczesna teoria wychowania plastycznego coraz wyraźniej uwydatnia przeżyciowo-poznawcze znaczenie sztuki, a więc zajmuje się treścią kontaktu odbiorcy z dziełami sztuki. Nasze publikacje na ten temat mają charakter dość różnorodny. Niektóre z nich akcentują zagadnienia metodyczne traktując o tym, „jak patrzeć na dzieło sztuki”. W tym zakresie przypomnieć należy studia S. Szumana: O oglądaniu obrazów (w cytowanym już tomie O sztuce. Autor zastanawia się nad swoistością świata obrazu, stwierdza, iż obraz staje się ciekawym wówczas, gdy odbiorca wnika w jego treść, budowę i wyraz. Pionierską działalność w tej dziedzinie realizowała cytowana już N. Samotyhowa, autorka pracy pt. Patrzymy na obrazy. Zadaniem tej publikacji jest uczenie postrzegania, poznawania i przeżywania dzieł sztuki, dokonane na wielu przykładach. Nowa książka tej autorki pt. Malarstwo zachodnioeuropejskie, popularny zarys rozwoju form malarskich od katakumb do połowy XX wieku, kontynuuje najlepsze polskie tradycje popularyzacji sztuki. Można oczywiście odnaleźć pewne analogie między dziełem Samotyhowa a tak klasycznymi pozycjami, jak Marii Gerson-Dąbrowskiej Mali artyści czy Wielcy artyści, wydanymi w r. 1926, do których wyraźnie nawiązują książki takie, jak Anny Klubowy Krajobraz z tęczą (sylwetki artystów od Fidiasza do Picassa), 1960, czy Jadwigi Stępieni owej Krajobraz z tęczą (sylwetki artystów od Wita Stwosza do Dunikowskiego), 1962, obie wydane przez Książkę i Wiedzę. Samotyhowa kontynuuje i zarazem wzbogaca metodę stosowaną w swej wspomnianej już książce Patrzymy na obrazy. Wykład o sztuce staje się rozmową ze słuchaczami, podjętą dla wyrobienia w nich czynnego stosunku do oglądanych na wystawach i w muzeach obrazów. Tok rozważań historycznych ożywiony jest formą dialogową, nawiązywaniem do reprodukowanych przykładów. Książkę tę omawia I. Wojnar w „Nowej Szkole”,