Tezy postawione przez autora wywołać muszą szerokie reperkusje we wszystkich naukach służących wychowaniu człowieka

Zastąpienie formalnego wieku kalendarzowego przez mierniki rozwojowe (kryterium zębowe, szkieletowe, menstruacyjne, somatoty-pologiczne itd.), dokonane wspólnym wysiłkiem antropologów, lekarzy i specjalistów wf (Stołyhwowa, Panek, Karpińska, Milicerowa, Kopczyńska i inni); Henryki Jakubowskiej Młodzianowskiej badania nad prawami rozwoju kultury fizycznej w epoce kapitalizmu. Utorowały one drogę studium nad nurtem sportu proletariackiego, ukazując klasowy rodowód socjalistycznej kultury fizycznej; Andrzeja Wohla dyskusyjna próba stworzenia nowej dyscypliny naukowej: ogólnej teorii kultury fizycznej; Tadeusza Ulatowskiego i Jana Jaworskiego metoda obiektywnej obserwacji gry sportowej, co uściśliło metody badań w tzw. sportach niewymiernych; Napoleona Wolańskiego i Kazimierza Fidelusa metodyczne i krytyczne prace nad postawą ciała człowieka; wykazały one, że postawa jest stypizowaną cechą morfologiczno-funkcjonalną, zmienną w procesie ontogenezy; Bogdana Suchodolskiego nowatorska teza o społecznych kategoriach ciała ludzkiego, a także krytyka „kompleksu Rousseau” w odniesieniu do celów wychowania fizycznego; twórcza adaptacja motorycznych testów amerykańskich, obiektywnego narzędzia oceny progresji w wychowaniu fizycznym (Milicerowa, Denisiuk, Pilicz, i wielu innych). Powyższy szkic retrospektywny upoważnia do stwierdzenia, że nauka o wychowaniu fizycznym dokonała w ostatnich latach jakościowego skoku w zakresie metod badawczych, śmiało poszerzyła zakres problematyki stosownie do nowych potrzeb społecznych, zdołała wciągnąć w swój krąg przedstawicieli licznych dyscyplin wiedzy przerzucając cenny pomost między humanistyką i przyrodoznawstwem. Ta funkcja reintegracyjna jest chyba jej największą siłą i wartością.