TEORIA WYCHOWANIA ESTETYCZNEGO

W okresie ostatnich lat dwudziestu problematyka wychowania estetycznego nabrała szczególnego znaczenia i stała się na całym niemal świecie przedmiotem, zarówno refleksji teoretycznych, jak i nowatorskich doświadczeń praktycznych. Sytuacja ta nietrudna jest do uzasadnienia. Sztuka różne jej dziedziny i różne arcydzieła staje się ludziom coraz bardziej dostępna z racji doskonalenia metod i środków jej udostępniania i upowszechniania, by posłużyć się określeniem zaproponowanym przez S. Szumana. Rozszerza się krąg świadomych odbiorców sztuki: kontakt Ze sztuką i umiejętne osobiste jej przeżywanie staje się jednym z istotnych elementów ogólnego kształtowania kultury współczesnego człowieka. Zagadnienie to tym bardziej jest aktualne w warunkach rewolucji kulturalnej, w kraju budującym socjalizm. Udostępnienie i upowszechnienie różnych dziedzin sztuki znalazło się w kręgu pilnych zadań naszej polityki oświatowej. Przykłady ich realizacji są powszechnie znane: olbrzymi ruch wydawniczy i coraz bardziej masowe czytelnictwo, stale rosnący zasięg sieci telewizyjnej, działalność popularyzatorska różnego typu muzeów, bogate akcje upowszechniania’ muzyki. Nie do zakwestionowania są konkrety osiągnięć, zwłaszcza programowo-organizacyjnych, w dziedzinie upowszechniania treści artystycznych wśród szerokich kręgów odbiorców sztuki. Powszechna obecność i dostępność sztuki w naszym życiu stwarza nowe sytuacje wychowawcze, z których teoria pedagogiczna nie zawsze jednak potrafi zdać sobie w pełni sprawę; są to sytuacje nie zbadane jeszcze, a sugerujące zupełnie nową problematykę, nowe możliwości wychowawczego oddziaływania.