TEORETYCZNA KONCEPCJA WYCHOWANIA ESTETYCZNEGO

Kluczową problematykę wychowania estetycznego podejmuje B. Suchodolski w cytowanym już artykule, wskazując, iż należy je ujmować „na szerokim tle przemian charakterystycznych dla naszych czasów, a zachodzących w zakresie poglądu na świat, struktury społecznej i osiągnięć technicznych”. Jest niewątpliwie prawdą, iż „stosunek ludzi do sztuki, jak również i rola sztuki stają się pod wielu względami inne, niż były dawniej”, iż „dla wielu ludzi sztuka staje się prawdziwą towarzyszką ich życia w tym trudnym świecie”. Zdaniem autora artykułu wychowanie estetyczne jest dziś szczególnie ważną i aktualną dziedziną pracy wychowawczej z uwagi na upowszechnienie dostępu do kultury, konieczność organizowania stale rosnącego czasu wolnego od. pracy, istnienie wielu technicznych ułatwień kontaktu człowieka ze sztuką. Wychowanie estetyczne przestaje być sprawą prywatną, rozrywką tylko czy luksusem, sztuka bowiem współkształtuje warunki materialnego życia ludzi i formy ich pracy, staje się obok nauki i techniki „sprzymierzeńcem” człowieka, wyrazem jego postawy twórczej. B. Suchodolski wskazuje na dwojakie rozumienie wychowania estetycznego: w dawnym tradycyjnym rozumieniu jest ono kształceniem kultury estetycznej, dobrego smaku estetycznego, formowaniem kultury jednostki w zakresie jej stosunku do dzieł sztuki. Treścią tak pojętego wychowania staje się osobisty kontakt człowieka z dziełami sztuki, odpowiednie wprowadzenie w świat sztuki, zdobywanie koniecznej wiedzy z zakresu sztuki
estetyki.