Szkoła Ryszarda Wroczyńskiego

Stworzono tu nowoczesny warsztat metodologiczny do badania powszechnej i polskiej, historii kultury fizycznej w oparciu o rozbudowaną bazę źródłową, studia nad periodyzacją, badania biblio i biograficzne. Dzieje wf bada się w szerokim kontekście ogólnospołecznym, kulturowym i pedagogicznym, wiążąc je równocześnie z rozwojem nauk przyrodniczych, a zwłaszcza higieny. Na tym tle rozpatrywana jest ewolucja teorii i praktyki wf, a także poszczególnych dziedzin sportu. Szkoła specjalizuje się w historii polskiej przełomu XIX i XX wieku. Do wybitnych osiągnięć należą wielotomowe źródła do dziejów kultury fizycznej, wydawnictwo nie mające odpowiednika w literaturze światowej, a także polska bibliografia wf i sportu oraz szereg poważnych monografii. Oczywiście, nie wszystkie wybitne osiągnięcia mieszczą się w ramach tych szkół. Wiele z nich powstało i powstaje dzięki wysiłkowi luźniejszych grup lub jednostek, nie zawsze zresztą bezpośrednio związanych z wychowaniem fizycznym, co świadczy o tym, że i ta nauka jest systemem otwartym. Część z nich wymieniono w przeglądzie dorobku dyscyplin; tutaj jest miejsce dla tych, które zdaniem autora w sposób wyjątkowy; zaważyły na rozwoju teorii wf. Są wśród nich zarówno prace badawcze różnego pokroju i ciekawe propozycje nowych metod, jak też zwarte koncepcje, a nawet luźne, śmiałe myśli zapładniające wyobraźnię i otwierające nowe pole badań. Są to następujące osiągnięcia: Romana Popielewskiego, niezwykłego anatoma, „pierwsze pchnięcie” nadane polskiej biomechanice; Włodzimierza Missiuro oryginalne studia nad rozwojowymi fazami reaktywności; stanowią one przewrót w badaniach nad wpływem bodźców ruchowych na rozwój osobniczy, wskazując jakby drugą stronę zagadnienia i przestrzegając przed stosowaniem jakichkolwiek szablonów.