SUKCESJE

Pień genetyczny polskiej teorii wf sięga głęboko w historię, pełniąc rolę łącznika pomiędzy rozwojem myśli pedagogicznej i medycznej. Znaczą się na nitm liczne punkty interferencji tych dwóch pozornie odległych dziedzin, wiedzy. Długą listę prekursorów teorii wf otwierają: Wojciech Oczko, Grzegorz Piramowicz, Jędrzej Śniadecki, Ludwik Bierkowski, Ewaryst Estkowski, Wenanty Piasecki, Henryk Jordan, Władysław Ryszard Kozłowski, Odon Bujwid, Stanisław Karpowicz… W okresie zaborów koncepcje wychowania fizycznego silniej wiążą się z zaawansowanymi wówczas naukami przyrodniczymi i z higieną niż z macierzystą pedagogiką. W praktyce społecznej („Sokół”, Park Jordana, Ogrody Raua) zaznacza się jednak tendencja do utrzymania równowagi lekarsko-pedagogicznej. Przełamanie spekulatywnej teorii wf przypada u nas na początek wieku XX. Dokonuje się ono niemal równocześnie po stronie humanistycznej (Aniela Szycówna) i przyrodniczej (Eugeniusz Piasecki). Stało się to możliwe dzięki oparciu o metody empiryczne wypracowane przez te dyscypliny, które wejdą później w skład nauki o wychowaniu fizycznym, a więc przez antropologię (badania nad fizycznym rozwojem dzieci podejmowane już od lat 80-tych: Suligowski, Dudrewicz, Talko- -Hryncewicz, Maciesza i inni), fizjologię i psychologię wychowawczą (Błażek, Cybulski, Dawid, Kamieński, Nussbaum, Joteyko, Sterling, Jaroszyński), higienę i kontrolę lekarską (obserwacje nad efektami kolonii letnich oraz instytucji gier i zabaw: Żuliński, Tomaszewicz- -Dobrska, Ciechanowski). Już przed I wojną światową zarysowują się kontury medycyny sportowej (Neugebauer, Heryng, Trzciński, Osmolski).