STYMULATORY

Zasadnicze zmiany ustrojowe, jakie zaszły w naszym kraju po drugiej wojnie światowej, ujawniły specyficzne potrzeby jakościowo nowej, socjalistycznej kultury fizycznej. Przełamanie elitarnych barier sportu, wkroczenie kultury fizycznej na wieś, masowe wczasy pracownicze, gwałtowny rozwój turystyki i zróżnicowanych form rekreacji, postępy metod rehabilitacyjnych w lecznictwie, popularyzacja ćwiczeń restytucyjnych w zakładach pracy wszystko to stało się realnym i głównym bodźcem do dalszych badań naukowych. Niepoślednią rolę odegrały też stymulatory formalne, a wśród nich powołanie Instytutu Naukowego Kultury Fizycznej (1953), przyznanie prawa nadawania stopni naukowych w zakresie wf (1956), wreszcie kreowanie przedstawicielstwa w Polskiej Akademii Nauk: Komitetu Kultury Fizycznej (1958) i opracowanie jednolitego planu badań, w którym znalazły się niektóre problemy uznane przez PAN za szczególnie ważne dla rozwoju gospodarki i kultury narodowej. Fakty te wybitnie wzmogły aktywność naukową wszystkich środowisk. Duże znaczenie miało nawiązanie łączności z nauką światową, a mianowicie z Conseil International pour l’Education Physique et la Sport popieranej przez UNESCO (członkiem Komitetu Badań Naukowych tej Rady jest prof. W. Missiuro, dyrektor INKF i przewodniczący Komitetu Kultury Fizycznej PAN), a także z organizacją międzynarodowego ruchu metodycznego: Fédération Internationale d’Education Physique (Janina Kutzner). Dalszym bodźcem dla rozwoju pracy naukowej były międzynarodowe  spotkania robocze na terenie polskim, a w szczególności I Międzynarodowe Sympozjum WF (1959), które odbyło się pod egidą PAN, Seminarium poświęcone problemom wf w szkole (1961), zorganizowane staraniem INKF, jak też Seminarium w sprawie filozoficznych i socjologicznych aspektów kultury fizycznej (1963), zainicjowane przez AWF. Konfrontacja dorobku polskiego z nauką światową zdaje się wskazywać na ścisłość i nowoczesność stosowanych metod badawczych, a także na społeczną trafność podejmowanej tematyki.