POSTĘPY NAUKI O WYCHOWANIU FIZYCZNYM

Przedpolem frontu naukowego jest twórczość przodujących nauczycieli, szeroki ruch nowatorski i racjonalizatorski. Zjawisko to, leżąc na styku teorii i praktyki, stanowi wartościową, dwukierunkową transmisję. Jego znaczenie przewidział już przed wojną Jan Mydlarski, wzywając tzw. praktyków do zintelektualizowania swej pracy, otrząśnięcia się z rutyny i schematów. Ujawniono wówczas wiele talentów i przeprowadzono szereg ciekawych prac terenowych (Klamrzyński, Denisiuk, Brzezicki i inni). Poza ośrodkami akademickimi pracowali i pracują wybitni fachowcy, którym przysługuje tytuł teoretyków i metodyków wf: Czarniecki, Kalinowski, Krawczyk, Kutznerówna, Malczykówna, Nonas i wielu innych. Ich twórczość silniej nadaje ton praktyce wychowawczej niż praca wykonywana w laboratoriach i pracowniach naukowych. Jest to charakterystyczny rys okresu przejściowego, gdy nauka rzadko jeszcze dostarcza gotowych, zastosowalnych w praktyce wniosków i gdy przeważają w niej studia metodologiczne i badania podstawowe. Pierwszą linią frontu naukowego jest dydaktyczna działalność uczelni, elastycznie dostosowująca się do potrzeb terenu. W ciągu minionych lat szkoły wf przeszły złożoną ewolucję; poszerzył się też wachlarz specjalizacji stosownie do zapotrzebowania ze strony szkolnictwa, służby zdrowia, organizacji sportowych oraz masowych instytucji kultury fizycznej. Do zadań tych musiała dostosować się nie tylko struktura uczelni, ale też sam program wykładanych i uprawianych twórczo dyscyplin. Nastąpiło więc dalsze zróżnicowanie teorii wf, która przejęła funkcję syntetyzującą i kompensującą te treści, których nie mogły jeszcze podjąć nauki pomocnicze. W tym czasie teoria wf zgodnie z sugestiami Zygmunta Gilewicza wyraźnie zbliża się do metodyki wf, obejmując wobec niej rolę pośrednika w dialogu z naukami podstawowymi. Zanim specjaliści zdołali zaadaptować Się do swoistej problematyki wf i sportu, przedstawiciele teorii wf podjęli szereg pilnych tematów.