Osobliwością teorii wf jest również to, że leży ona na krawędzi dwóch wielkich grup nauk o człowieku

Nauk społecznych i nauk przyrodniczych. „Przełamywanie dwoistej natury człowieka” dokonuje się tu z nie spotykaną gdzie indziej siłą. Stąd pochodzi ciągła walka o supremację kategorii społecznych i biologicznych, głębokie spory o istotę humanizmu. Na tym terenie, zwłaszcza na gruncie prac kompleksowych, rodzą się postawy wzajemnego szacunku przedstawicieli humanistyki i przyrodoznawstwa, poczucie wzajemnej więzi i potrzeby, tu dochodzi do zacierania zbyt silnie zarysowanych granic. Teoretykowi wf, zajmującemu pozycję buforową, nie wolno być tylko humanistą ani tylko przyrodnikiem pod groźbą zdeformowania swej dyscypliny. Dalsza sprzeczność rysuje się w dziedzinie klasyfikacji nauk, a mianowicie pomiędzy dyscyplinami klasycznymi a dyscyplinami-kompleksami. O ile te pierwsze zajmują się specjalistycznymi powiedzmy obrazowo: planimetrycznymi aspektami rzeczywistości, drugie starają się chwytać problemy w ich złożonej, wieloaspektowej budowie, niejako „stereometrycznie”. Tak więc, obok klasycznych nauk, jak fizjologia, anatomia, socjologia czy psychologia, samo życie powołuje takie osobliwe dyscypliny, jak ontogenia (nauka o wszelkich prawach rozwoju osobniczego), kinezjologia, czyli nauka o ruchu, w której również zaangażowane są wszystkie dyscypliny podstawowe począwszy od chemii i mechaniki aż po historię kultury i filozofię, pedologia, która wobec ambicji pediatrów przeżywa obecnie swój renesans wolny od błędów pierwszego wcielenia. Za przykładem teorii wf powstają podobne, syntetyczne dyscypliny wiedzy, jak teoria sportu, teoria rekreacji, teoria turystyki, dyscypliny zdradzające dążność do obejmowania szerokiego zakresu zjawisk na podstawie całej gamy nauk wspomagających i biorące na swe barki te same; co teoria wf, kłopoty. Ta sprzeczność pomiędzy analizą a syntezą, walką tendencji dyferencjacyjnej z tendencją integracyjną, starcie sił działających ekscentrycznie i koncentrycznie jakkolwiek obserwowane również na innych obszarach nauki są w wychowaniu fizycznym szczególnie żywe i interesujące. Inne ujawniające się antynomie (np. wahania pomiędzy profesjonalizacją nauki a dążeniem do powszechnego „unaukowienia” praktyki, przeplatanie się elementów artyzmu i rzemiosła naukowego) jako nieswoiste dla teorii wf można bez: szkody dla tematu pominąć.