Nową polską teorię wychowania estetycznego kształtuje wspólny wysiłek wielu uczonych i praktyków

Ich działalność jest wielokierunkowa i wielostronna; trudno nawet mówić o wspólnej łączącej ich’ wszystkich płaszczyźnie. O ile bowiem dawniej specjalistą w dziedzinie wychowania estetycznego był nauczyciel rysunków czy śpiewu, ewentualnie nauczyciel języka ojczystego, o tyle teraz, jak wynika z powyższych rozważań, takim specjalistą musi być z pewnego punktu widzenia estetyk, historyk sztuki, psycholog, nie mówiąc już o pedagogu-teoretyku. Teoria wychowania estetycznego wzbogaca się nieustannie i pogłębia, choć można już mówić o pewnych trwałych osiągnięciach, o pewnych ogólnych tendencjach, które zapewne nie ulegną zasadniczym zmianom, choć ulegną jeszcze ewolucji. Tradycje te są następujące: Wychowanie estetyczne jako odrębny nurt wychowania całego, wszechstronnie rozwiniętego człowieka, musi bazować na mocnych podstawach teoretycznych, które znajdują swoje potwierdzenie i urzeczywistnienie w postaci doświadczeń praktycznych. Synteza między teorią i praktyką jest swoistym novum tego rodzaju wychowania, które w niedawnej jeszcze nawet przeszłości skłaniało się dość jednostronnie ku praktycyzmowi. Wysuwająca się coraz bardziej na ważny plan intelektualny teoria wychowania estetycznego należy do pogranicza kilku dyscyplin naukowych: powiązana jest z pedagogiką, psychologią, estetyką, historią i teorią różnych dziedzin sztuki. Ten jej złożony charakter decyduje zarówno o bogactwie problematyki, jak i o- trudnościach badawczych wymagających wielostronnych kompetencji. Z tego właśnie powodu, jak to zostało wspomniane, do grona badaczy, których udziałem jest wzbogacanie tej teorii, należy tak wielu specjalistów z różnych dziedzin. Palącą potrzebą wydaje się dalsze precyzowanie owej wspólnej problematyki badawczej, koordynacja refleksji i badań, a także kształcenie kadry specjalistów w zakresie tak szeroko pojętej teorii wychowania estetycznego.