Na Kongresie ustalono następujące kierunki badań w dziedzinie dydaktyki:

IV krytyczny przegląd dorobku i analiza postępowej tradycji polskiej dydaktyki, 2. upowszechnianie przodującego doświadczenia praktyki szkolnej, 3. badanie procesu, metod i wyników nauczania, 4. problematyka kształcenia politechnicznego oraz 5. analiza planu i programów nauczania. W roku 1953 powołano do życia Komitet Nauk Pedagogicznych PAN, który miał koordynować wszystkie prace w dziedzinie pedagogiki. Niebawem przystąpiono do podjęcia badań w wytyczonych przez
Kongres kierunkach. Podjęły je przede wszystkim katedry pedagogiki Uniwersytetu Warszawskiego, Uniwersytetu Jagiellońskiego i Uniwersytetu Łódzkiego. Włączył się również do realizacji tych zadań Państwowy Ośrodek Oświatowych Prac Programowych i Badań Pedagogicznych, przekształcony w dniu 9 grudnia 1952 r. na Instytut Pedagogiki. Badania z zakresu dydaktyki znalazły podbudowę w niektórych publikacjach ukazujących źródła społeczne, filozoficzne i psychologiczne tej dyscypliny nauk. Trudne zagadnienie ukazania źródeł społeczno- -filozoficznych podjął B. Suchodolski w artykule pt. U podstaw dydaktyki radzieckiej („Nowa Szkoła”, 1949, nr 4). W artykule tym autor przeprowadził analizę problemową dydaktyki burżuazyjnej oraz marksistowsko-leninowskich podstaw dydaktyki radzieckiej. T. Tomaszewski w publikacji pt. Zasady psychologii w ZSRR dokonał analizy kierunków badań psychologii radzieckiej, a w artykule pt. Problemy myślenia v5 nauce Pawłowa („Nowa Szkoła”, 1953, nr 4) przedstawił mechanizmy fizjologiczne procesu myślenia obrazowego i abstrakcyjnego. Skromne były początki badań dydaktycznych, bo też niezwykle szczupła była kadra pracowników naukowych w uniwersyteckich katedrach. Spośród badań z zakresu dydaktyki, prowadzonych przez katedry pedagogiki, wymienić należy przede wszystkim badania, którymi kierował w Uniwersytecie Jagiellońskim S. Szuman, a w Uniwersytecie Warszawskim B. Suchodolski i W. Okoń.