Krytyka pedagogiki burżuazyjnej stała się także tematem wielu prac zespołowych

Były one planowane w toku konferencji naukowej w Biertowicach w r. 1954. Owocem podjętych wówczas w różnych zespołach badań stała się książka pt. Krytyka pedagogiki burżuazyjnej, wydana w r. 1959 jako tom VII „Studiów Pedagogicznych”. Składa się ona z kilku obszernych rozpraw: S. Kowalski analizuje socjologiczną teorię wychowania F. Znanieckiego, K. Kotłowski poddaje krytyce socjologizm pedagogiczny Durkheima. Jedlewski zajmuje się krytyką nacjonalistycznych koncepcji wychowania, T. Pasierbiński odsłania istotny charakter religijnej pedagogiki Foerstera, a A. Rutkowski poddaje analizie podstawowe tendencje burżuazyjnej teorii wychowania moralnego. Zamierzeniem tej książki jak stwierdzono w przedmowie było „poddać krytycznej ocenie zarówno główne koncepcje burżuazyjnej teorii pedagogicznej, jak i jej wpływ na szkolnictwo i wychowanie w Polsce w okresie międzywojennym. Sądziliśmy, iż taka właśnie dwustronna analiza a mianowicie analiza samych teorii i analiza ich społecznego działania może mieć szczególne znaczenie dla budowania nowej świadomości pedagogicznej w nowych warunkach społecznych naszego życia”. *
Istotnie, krytyka pedagogiki burżuazyjnej stawała się w tym okresie jednym z zasadniczych czynników precyzowania nowych koncepcji pedagogicznych, odpowiadających wychowawczym procesom i wychowawczym zadaniom społeczeństwa budującego socjalizm. W wielu studiach poświęconych rozważaniu aktualnej problematyki pedagogicznej, podejmowano próby wyraźnego ustosunkowania się do burżuazyjnych tradycji naukowych w pedagogice, przeprowadzenia linii demarkacyj- nej między tym, co się kontynuuje, i tym, co się zwalcza, między tym, co się ostaje, a tym, co się zmienia. Próby takie niekiedy bardzo dobrze dokumentowane stawały się nie tylko czynnikiem jaśniejszego określenia pozycji pedagogiki socjalistycznej, ale zarazem stawały się przyczynkami do nowoczesnej historii nauk pedagogicznych. W pracach tego typu pokazywało się w całej jasności, jak ścisły jest związek między tworzeniem współczesnych teorii pedagogicznych a historią rozwoju nauk pedagogicznych. Jest to związek obustronny, ponieważ zarówno znajomość dziejów pedagogiki pozwala precyzować jej współczesną odrębność w wielu zakresach, jak i określenie nowoczesnej pozycji pedagogicznej pozwala w nowy sposób rozumieć jej historyczny rozwój.