Język angielski bowiem nie posługuje się na ogół terminem „pedagogika”

Pojęcie pedagogy oznacza raczej: sztukę, technikę, praktykę wychowawczą aniżeli teorię. Natomiast odwrotnie sprawa przedstawia się w krajach kontynentu europejskiego. Niemcy i Francuzi rzadko posługują się terminem „filozofia wychowania”. W leksykonach i encyklopediach pedagogicznych nie znajdujemy takiego samoistnego hasła. „Nauka o wychowaniu” określana jest mianem „pedagogiki” (Pädagogik, pédagogie), u Niemców także często terminem Erziehungswissenschaft. Ogólne rozważania dotyczące filozoficznych, biologicznych, psychologicznych, społeczno-historycznych itp. podstaw i założeń wychowania oraz odnoszące się do sensu, celu, form, zasad i środków procesu wychowawczego nazywane bywają „pedagogiką ogólną”. Rosjanie nie wprowadzili właściwie ani terminu „filozofia wychowania”, ani terminu „pedagogika ogólna”, lecz problematykę podporządkowywaną pod te terminy w innych krajach obejr- mują najczęściej wyrażeniem „podstawy pedagogiki” (osnowy pieda- gogiki). Taki tytuł nosi m. in. jedna z najpoważniejszych publikacji radzieckich z tego zakresu, książka N. K. Gonczarowa Osnowy piedagogiki (Moskwa 1947). Taki sam tytuł znajdujemy w przedwojennej książce Sergiusza Hessena, przetłumaczonej z języka rosyjskiego na język polski w 1931 roku , jakkolwiek terminem najczęściej stosowanym w języku polskim na oznaczenie tego, co Anglosasi nazywają „filozofią wychowania”, jest termin „pedagogika ogólna”. Hessen wprawdzie uważa pedagogikę głównie za „stosowaną filozofię” i szczególnie wiele miejsca poświęca rozważaniom nad związkami pomiędzy pedagogiką a filozofią, ale terminu „filozofia wychowania” raczej nie używa. Natomiast najpoważniejsze polskie prace z tej dziedziny bądź posługują się wprost określeniem „pedagogika ogólna” (Zygmunt Mysłakowski, Pedagogika ogólna, „Encyklopedia Wychowania”,,  Warszawa 1935, i Kazimierz Sośnicki, Pedagogika ogólna, Inowrocław 1946) , bądź prezentując pewne określone stanowiska filozoficzne i twórcze koncepcje w ujmowaniu problematyki wychowania starają się to zaznaczyć lub wyrazić już w tytule publikacji (na przykład: Władysław Spasowski, Wyzwolenie człowieka w świetle filozofii, socjologii pracy i wychowania ludzkości, Warszawa 1933, nowe wydanie 1963; Bogdan Nawroczyński, Życie duchowe, Kraków, Warszawa 1947, czy Bogdan Suchodolski, Wychowanie dla przyszłości dwie zgoła różne książki pod tym tytułem wydane: jedna w 1947, druga w 1959 roku).