I na podsumowanie

W niniejszym rozdziale zbadaliśmy dwa kontrastujące ze sobą sposoby motywowania dzieci. Zobaczyliśmy, jak negatywne czy zniechęcające komunikaty, które często towarzyszą ruchomym granicom, odnoszą odwrotny do zamierzonego skutek. Zachęcają do oporu, a nie do współpracy, wywołując próby sił oraz klasowe tańce. Natomiast pozytywne i zachęcające komunikaty są wysoce efektywnymi narzędziami, zwłaszcza gdy są stosowane w połączeniu ze stałymi granicami. Zachęcające komunikaty zaspokajają u dzieci potrzebę przynależności, stanowią potwierdzenie ich odczuć co do własnych kompetencji oraz wartości, a także inspirują do samodzielnego stawiania czoła wyzwaniom i problemom. Zachęcające komunikaty mogą skutkować współpracą zamiast oporem ze strony uczniów (patrz tabela 14.1). Kluczem do efektywnego używania zachęty jest świadomość tego, do czego należy zachęcać. Nasze komunikaty wywierają największy wpływ, gdy koncentrują się na lepszych wyborach, właściwych działaniach, współpracy, niezależności oraz poprawie. Komunikaty zachęcające Pobudzają do współpracy. Motywują i dodają wiary we własne siły. Wyrażają szacunek, zaufanie, poparcie. Tworzą relacje oparte na współpracy. Zaspokajają potrzebę przynależności, kompetencji i poczucia, własnej wartości. Koncentrują się na wyborach oraz zachowaniu. Komunikaty zniechęcające Prowokują do oporu, wzięcia odwetu. Zniechęcają i upokarzają. Umniejszają wartość, obwiniają, odrzucają. Tworzą relacje antagonistyczne. Są postrzegane jako atak na własną osobę. Koncentrują się na wartości oraz umiejętnościach dziecka.