DYDAKTYKA

Rewolucyjne przemiany w życiu społecznym, politycznym i ekonomicznym odradzającej się Polski musiały znaleźć swoje odbicie w dziedzinie kultury i oświaty. Przed naukami pedagogicznymi stanęły wówczas trzy ściśle ze sobą powiązane zadania: „wydobycie postępowej tradycji, odrzucenie reakcyjnego spadku, poprawne określenie nowych zadań. Powoli toruje sobie drogi marksistowska myśl pedagogiczna. Niemały udział w jej propagowaniu akcja literatów i krytyków prowadzona na łamach „Odrodzenia” i „Kuźnicy” w sprawie przebudowy naszej kultury. Pewną rolę w skierowaniu uwagi na marksistowskie ujęcie problematyki dydaktycznej odgrywają w tym okresie niektóre czasopisma  pedagogiczne. Informują one o tym, co dzieje się w zakresie oświaty i nauki w Polsce i za granicą, głównie w ZSRR. Należy do nich przede wszystkim miesięcznik „Nowe Tory”, biuletyn Towarzystwa Pedagogicznego im. Władysława Spasowskiegp. Na łamach tego czasopisma ukazują się artykuły, poddające krytyce idealistyczne pozycje pedagogiki polskiej i ukazujące marksistowską problematykę wychowania. Współdziałał również w tym kierunku miesięcznik społeczno-pedagogiczny „Nowa Szkoła”, organ Ministerstwa Oświaty, przynoszący szereg artykułów traktujących o współczesnej problematyce pedagogicznej w ZSRR i w krajach Demokracji Ludowej. Na uwagę zasługuje artykuł Suchodolskiego, umieszczony w nr 2—3 (1948/1949) tego czasopisma, pt. O pedagogice GoncZarowa, informujący czytelnika o pierwszej, jaka dotarła do nas wówczas, poważnej pracy naukowej, naświetlający rzeczowo pedagogikę radziecką.