Analogiczne edycje poprzedniego okresu,

Zmierzały do odbudowy międzywojennej teorii pedagogicznej, są to pierwsze próby nowego ujęcia metodyki, w których autorzy korzystają już z osiągnięć pedagogiki radzieckiej. Dzięki bowiem dalszemu jej upowszechnianiu przez ukazujące się przekłady metodycznej literatury radzieckiej, autorzy polscy mogli oderwać się od teorii burżuazyjnej i przechodzić konsekwentnie na pozycje dydaktyki socjalistycznej. Oceniając dorobek naukowy dydaktyki tego okresu trzeba stwierdzić, że dzięki szeregowi publikacji ukazujących źródła filozoficzne, społeczne i psychologiczne dydaktyki socjalistycznej stworzono warunki do podejmowania badań z zastosowaniem marksistowskiej metodologii. Popularyzacja radzieckich doświadczeń w postaci kontynuowanych z poprzedniego okresu przekładów publikacji książkowych oraz rozpraw artykułów przyniosła dalsze pogłębienie podstawowych problemów dydaktyki socjalistycznej. Toteż charakterystyczny jest dla tego okresu odwrót od prób odbudowy międzywojennej dydaktyki. Ogólnie biorąc, okres ten cechuje dorabianie się na podstawie analizy doświadczeń radzieckich i polskich własnych metod badawczych oraz dojrzewanie świadomości marksistowskiej metodologii badań naukowych. Zaczynają się też pojawiać pierwsze samodzielne prace, świadczące o tym, że metodologia marksistowska stała się narzędziem pracy ich autorów.